Wszystkie psy i koty, nawet te niewychodzące, mogą zarazić się pasożytami wewnętrznymi. Stopień ryzyka takiego zarażenia zależy od wieku zwierzęcia, warunków w jakich jest utrzymywane oraz jego diety.
Szczenięta zarażają się glistą już w życiu płodowym, natomiast kocięta rodzą się wolne od glist, a do zarażenia dochodzi podczas karmienia mlekiem przez kotkę. W późniejszym wieku istnieje natomiast niebezpieczeństwo zarażenia za pośrednictwem form inwazyjnych glist i innych nicieni, które znajdują się w glebie – zwierzę może zarazić się zarówno w czasie spaceru jak i obwąchując buty swojego właściciela po jego powrocie do domu. Stadia larwalne nicieni i tasiemców mogą znajdować się w surowym (niebadanym) mięsie lub w tkankach drobnych zwierząt (myszy, ptaków, płazów, ślimaków), które mogą być łupem naszych czworonogów.
Bardzo ważna jest regularna kontrola naszych pupili, bo niektóre psie i kocie pasożyty wewnętrzne mogą przenosić się na człowieka stając się przyczyną poważnych chorób (np. toksokaroza trzewna lub oczna, zespół larwy wędrującej, torbiele bąblowcowe). Poddawanie psów i kotów właściwym zabiegom likwidującym inwazje pasożytów jest więc ważnym elementem profilaktyki służącej ochronie także właścicieli zwierzaków. Pamiętajmy też, że w czasie pobytu za granicą – szczególnie w krajach Południowej Europy, psy i koty mogą być narażone na ryzyko zarażenia występującymi tam pasożytami. Może to być m. in. przenoszony przez muchówki pierwotniak Leishmania lub nicień sercowy Dirofilaria immitis, którego wektorem jest komar.
W celu stwierdzenia, czy psy lub koty są zarażone nicieniami lub tasiemcami niezbędne jest wykonanie badań próbek kału. Ważne jest, aby takie badania były przeprowadzane systematycznie. Jednorazowe badania mogą nie wykazać np. inwazji tasiemców. W przypadku wykonywania regularnych badań (4 razy do roku) zabieg odrobaczania wykonywany jest tylko w sytuacji stwierdzenia w odchodach form pasożytów (członów/jaj tasiemców, jaj nicieni, cyst pierwotniaków). Gdy nie ma możliwości określenia ryzyka zarażenia zwierzęcia – czyli brak badań kału – zalecane jest przeprowadzanie odrobaczania czterokrotnie w ciągu roku. Badania wykazują, że nawet 3-krotna kuracja odrobaczania w ciągu roku nie zapewnia zwierzętom wystarczającej ochrony.
Ważna jest również profilaktyka na co dzień – ze względu na to, że źródłem chorób pasożytniczych często są odchody zarażonych zwierząt, każdy właściciel psa (i kota), chcąc dbać o zdrowie nie tylko swojego pupila, ale także swojej rodziny i innych osób, musi pamiętać o sprzątaniu po swoim podopiecznym podczas spacerów. Sprzątajmy także teren własnych posesji! Regularne sprzątanie odchodów psów i kotów zapobiega zanieczyszczeniu środowiska pasożytami. Świeże odchody nie zawierają jeszcze form inwazyjnych pasożytów, a zatem nie stanowią zagrożenia dla zdrowia ludzi i zwierząt. Te niesprzątnięte z czasem stają się niebezpieczne.
W sytuacji wysokiego ryzyka zarażenia psów i kotów glistami (niekontrolowane wypuszczanie psów i kotów na samodzielny spacer) i bliskiego kontaktu z małymi dziećmi wskazane jest podawanie preparatów przeciwko glistom co 4-5 tygodni. Dzięki temu można uniknąć wydalania przez psy i koty jaj glist stanowiących zagrożenie dla człowieka. Psy karmione surowym mięsem, zjadające padlinę, polujące na dzikie zwierzęta (np. gryzonie) powinny być odrobaczane co 2-3 miesiące za pomocą skutecznych preparatów przeciwko tasiemcom lub poddawane badaniom kału co 2-3 miesiące i w zależności od wyników odrobaczane.
Szczenięta w wieku 2 tygodni i kocięta w wieku 3 tygodni należy poddać pierwszemu zabiegowi odrobaczania. Zabiegi te należy powtarzać regularnie co 2 tygodnie przez cały okres karmienia mlekiem matki. Kolejne preparaty odrobaczające (po przejściu na pokarm stały) podajemy co miesiąc do 6 miesiąca życia, zaś karmiące suki i kotki odrobaczamy jednokrotnie równocześnie z pierwszym odrobaczaniem ich młodych.
Tekst lekarz weterynarii Weronika Milanowska na podstawie najnowszych wytycznych ESCCAP (Europejska Rada ds. Parazytoz Zwierząt Towarzyszących).